سلام چند وقتی بود که چیزی در وبلاگم نمی نوشتم. و این ننوشتن این بار نه از رتنبلی بلکه    
همه اش با خودم می گفتم بنویسم که چه؟ اصلا از چه چیزی باید بنویسم؟ چه چیزی ارزش
این را دارد که شما وقتتان رو بزارین و وبلاگ مرا بخوانید؟                                                                                                                                             اما امروز دلم می خواست که بنویسم. حتی اگر هنوز ندانم برای چه و که؟ می خواهم بنویسم .نوشتن بخشی از زندگی من است. کمکم می کند تا از کنار چیزهایی که می بینم و اتفاق هایی که برایم می افتد بی تفاوت نگذرم. می خواهم دوباره شروع کنم. این بار متفاوت از قبل و منظم تر و همچنان وفادار به چیزی که در یادداشت اول نوشته بودم:

 باید نوشت تا اتفاقی بیفتد.  از سادگی ومعصومیت باید نوشت.از دل باید نوشت . از عشق باید نوشت که همه را حیران خودش کرده و از خدا باید بسیار نوشت که چرا این روز ها یکخورده با ما قهر کرده

و من چقدر دوستش دارم و چقدر نیاز دارم که احساس کنم در قلبش جای دارم.

باید نوشت. امروز بایدنوشت. از امروز باید نوشت. فردا باید نوشت، برای فردا وبرای همیشه باید نوشت.دوست دارم بنویسم ونوشته هایم را بلند بلند بخوانم ؛ برای خودم و هر کس که دوست دارد سهمی در دنیای کوچک من داشته باشد.

به دنیای سیاهی خوش آمدید